Dlaczego zdecydowałeś się na zagranie w tym filmie?

Było wiele powodów. Po pierwsze z powodu reżysera, którego znam od lat. To prosty, ciężko pracujący i utalentowany człowiek. Pracowaliśmy razem przy filmie Aśoka Wielki. To uroczy facet, nic z góry nie zakłada, no i wybrał film, który mówi o sporcie, a takie są zazwyczaj ignorowane, pomijając oczywiście Lagaan, Hip Hip Hurray i Iqbal. Poza tym mało nakręciliśmy filmów o sporcie, a to jest coś co chciałem robić kiedy byłem młodszy, ale nie miałem szansy. Tak więc cieszę się, że teraz kiedy jestem stary i siwy ktoś taki jak Shimit stwierdził, że nadaję się by zagrać w filmie o sporcie - o hokeju na trawie, który jest moim ulubionym sportem i chciałem, żeby moje dzieci nauczyły się w to grać. Nie uważam, żebym miał prawo stwierdzić, że stan hokeja w Indiach jest kiepski. Ale zawsze czułem że jeśli jest coś co mogę zrobić poprzez to medium w którym pracuję aby zmienić coś a propos rzeczy które uważam za wyjątkowe, jak na przykład hokej na trawie, to powinienem. Mój ojciec zwykł w to grywać, moi przyjaciele też i ja również uwielbiam ten sport. Kiedy złożyć to wszystko razem i dorzucić do tego fakt, że film wyprodukował Yash Chopra, czyli znów rodzina i przyjaciele to nie trudno stwierdzić, ze nie mogłem dostać lepszej propozycji aby spełnić moje marzenie. Czyli zagrać w filmie na temat bliski memu sercu.

Czy możesz powiedzieć nam coś o postaci, którą kreujesz?

Nazywa się Kabir Khan. Jest trenerem i byłym zawodnikiem drużyny hokejowej. Żyje z własnymi demonami, ma trochę problemów, nie odniósł sukcesów w sporcie ale stara się to przezwyciężyć nie popadając w cynizm. Postanawia więc zrobić coś pozytywnego. Zatem Chak De India mówi o zwycięstwie w obliczu porażki i patrzy ma porażkę w pozytywnym świetle. Główną ideą filmu jest aby się nie poddawać albo pozwolić cynizmowi wziąć górę. Chodzi o to by wziąć na siebie jakieś zadanie i je wykonać, aby pokonać jakąś przeszkodę, która nas wcześniej powstrzymywała. Właśnie taka jest moja postać - dość agresywna kiedy tego chce. Ale tak naprawdę nie wiem jaki jest mimo tego, że go zagrałem. Grałem po prostu jak mi serce podpowiadało. Ta postać to połączenie scenariusza Jaideepa, wyobrażenia Shimita, ma w sobie trochę z wiary Adiego i trochę mojego manieryzmu i stylu. To wszystko jest pomieszane. Chciałbym wierzyć, że widzi się go trochę jak starszego brata, któremu się ufa choć jest on psychicznie zszargany. Tak więc to bardzo złożona postać, nie łatwo to wyjaśnić. Sam jeszcze go nie rozgryzłem.

Jak się pracowało z tak dużą grupą debiutantów?

Fantastycznie. Kiedy wcześniej pracowałem z debiutantami zwykle było trochę zamieszania bo nie znali oni swoich kwestii. No wiesz, czasem traktuje się ich trochę po ojcowsku, czasem się pomaga, niekiedy ma się dość, chodzi się poirytowanym, bo rzeczy nie układają się tak jak powinny. Ale sądzę, że cały zespół i cała ekipa ciężko nad nimi pracowali. I oczywiście nie ujmując nic dziewczętom - to naprawdę ciężko pracujące dziewczyny, które włożyły w ten film swe serca i dusze. Nauczyły się i trenowały hokeja, wyuczyły się swoich kwestii, znają sceny, wiedzą wszystko... Na końcu, mimo że od 18 lat pracuję jako aktor stwierdziłem, że sam mam jeszcze sporo do nauczenia się. Debiutanci są przed kamerą bardzo świeży i naturalni, po tylu latach spędzonych na planie co ja, pewne rzeczy robi się niejako mechanicznie. Na przykład kiedy młoda dziewczyna, która nigdy wcześniej nie grała, mówi przed kamerą swoją kwestię czujesz, ze ty zrobiłbyś to inaczej. Ale w jakiś sposób to jak ona to zrobiła jest bardzo właściwe. Zatem praca z debiutantami to świetna nauka. Zakosztowałem tego trochę w Swades, chociaż tam miałem do czynienia z aktorami teatralnymi. A większość z tych dziewcząt nigdy nie grała. Zatem wiele się od nich nauczyłem.

Pośród dziewcząt z drużyny na pewno były twoje fanki. Jak się z nimi pracowało?

Dziewczęta są słodkie i ciężko pracowały. Wiele razy razem czytaliśmy role nim jeszcze zaczęliśmy kręcić film. Spotkaliśmy się kilka razy, żeby nabrać swobody w kontaktach. Kilka z nich rzeczywiście mnie bardzo lubiło. To trochę zawstydzające, bo miały one po pięć czy sześć lat kiedy oglądały moje filmy. Nagle zdajesz sobie przez to sprawę "o rany, jestem stary". Ale ważne było dla mnie, abym czuł się z nimi swobodnie i żebym nie traktował ich jak dzieci bo Kabir ich tak nie traktuje. Ani jak dzieci, ani jak dziewczyny. On traktuje je jak dorosłe. I myślę, ze szybko przełamaliśmy ten schemat pt 'idol - fan' podczas czytań scenariusza i spotkań. Potem byliśmy zwyczajnie współaktorami, którzy razem grają, świetnie się razem bawią. To fajne, miłe, dobrze wychowane dziewczęta. Naprawdę miłe dzieciaki.

Czy Chak De India to twoja kolejna po Swades i Paheli próba dostarczenia widowni czegoś innego? Jakiegoś filmu, który niekoniecznie wpasowuje się w komercję?

Nie uważam Swades i Paheli za filmy z poza głównego nurtu kina. Podobają mi się te historie bo rzeczywiście są inne. Ale nie sądzę aby Shimit czy Adi byli typem ludzi, którzy nakręciliby film offowy.Chak De India wpasowuje się w główny nurt kinematografii, po prostu temat jest taki, że nie można by było nakręcić co roku od nowa. To po prostu inny temat. Tak naprawdę nie wiem więc czym byłby film offowy. Nie lubię nudnych filmów, więc sam takich nie kręcę. Myślę, ze Chak De India to film z trochę inną duszą, z inną historią i dlatego jest inny. Nie sądzę aby był offowy.

źródło: www.bollywood.pl

Ostatnio edytowany przez Naina (2007-08-04 18:48:26)