Sporo czasu zajęło mi przeczytanie tej książki (brak wolnego czasu...), ale czytając ją, zaznaczyłam kilka cytatów z myślą o Was Oto one. Miłego czytania

"Najpierw ślub, miłość rośnie z czasem - mawiają hinduskie matki do swych córek. W Indiach miłość oznacza wieloletnią znajomość, zbliżenie przez poznanie, zamieszkiwanie wspólnej przestrzeni i troskę wobec tych samych spraw. Spełnienie uczuciowe jest odległym punktem na mapie, niejasną obietnicą składaną na potem. (...) Dokąd więc ulatnia się miłość? Do świata fikcji. Żyje w filmowych kadrach, na stronach powieści, w poetyckich strofach i ckliwych piosenkach. (...) Gdyby niespełnienie Hindusów mierzyć ilością wytwarzanych przez nich romantycznych treści, trzeba by uznać Indie za kraj wielu cierpiących serc. (...) Hinduska literatura, muzyka i kino kipią od namiętności splecionych fatalnym węzłem, domagających się ofiary. Konflikty na śmierć i życie rozgrywają się nawet w kasowych przebojach i telewizyjnych serialach. Hindusi są mistrzami metafory, stworzyli wyrafinowany język kodów. Każda treść jest dozwolona, o ile nie będzie dosłowna. W bollywodzkich filmach erotyczne zbliżenia wyraża taniec, a miłość wyznaje się w piosenkach śpiewanych przez niewidocznych na ekranie zawodowców. Aktorzy poruszają tylko ustami, więc nawet gdyby byli nieprzyzwoici, nie można ich złapać za słowo. Zakochany chłopak opiewa urodę księżyca, wiosennych kwiatów i łagodnie wznoszących się pagórków, i w ten zawoalowany sposób informuje dziewczynę, że jest piękna. Bollywood to centrum ekwilibrystyki - twórcy dialogów muszą się uciekać do egzotycznych porównań, największe studia filmowe angażują poetów. Trzeba talentu, by zmylić pozbawionych romantyzmu cenzorów z Rady Certyfikacji Filmów. Miłość zostaje wprowadzona na szwajcarskie łąki, rajskie plaże, do wystawnych pałaców i futurystycznych biurowców. Bohaterowie żyją w egzotycznych plenerach, jak najdalej od rzeczywistości. Zakochują się często podczas podróży. Łączy ich jedno spojrzenie i uczucie (...). Żeby być razem, dokonują cudów. Przeżywają niedorzeczne trudności: tragiczne wypadki, śpiączki, amnezje. Poruszają się wbrew grawitacji i zdrowemu rozsądkowi. Ale nie zapominajmy: jesteśmy w baśni, która po pierwsze ucieka od realiów, po drugie splata się z mitycznymi wydarzeniami o idealnej miłości. Współcześni kochankowie są ekranową reinkarnacją mitu o Ramie i Sicie - królewskiej parze rozdzielonej przez niecnych ludzi i demona. Rama, prawowity następca tronu, został podstępnie pozbawiony korony i zesłany na wieloletnie wygnanie. Oddana żona towarzyszyła mu w tułaczce. Porwana i uwięziona przez złego Rawanę broniła swej cnoty i wierności. I tak jak w kinie, z pomocą bogów oraz przyjaciół rozdzielonym kochankom udało się zatriumfować. Wszystkie popularne historie miłosne są w gruncie rzeczy tą samą opowieścią. (...)

Najsłynniejsze indyjskie powieści przedstawiają kobiety uwikłane w nieszczęśliwe miłości. I nie oferują szczęśliwego zakończenia. Opublikowana w 1899 roku powieść Umrao Jaan Ada, uważana za pierwszą  stworzoną w języku urdu, wzięła swój tytuł od imienia pięknej kurtyzany. Autor - Mirza Hadi Ruswa - opisał historię kobiety, którą podobno spotkał podczas festiwalu poezji w Lakhnau. Utalentowana poetka opowiedziała mu historię swojego życia. Dlatego powieść na formę pamiętnika. Urodziła się jako Amiran w zwyczajnej rodzinie. W wieku kilku lat została porwana. W niewoli zyskała przyjaciółkę - Ram Devi. Wkrótce jednak dziewczynki zostały rozdzielone, a Amiran trafiła do domu publicznego. Tam otrzymała imię Umrao, odebrała edukację z muzyki klasycznej, tańca, poezji, urdu i perskiego. Zaznała luksusu i wytrawnej sztuki, bo ekskluzywne domy uciech były także centrami kultury. Jako dojrzała kobieta zakochała się w jednym z gości. Przystojny i bogaty Nawab Sultan odwzajemnił jej miłość. Ale ich potajemne schadzki i namiętność nie miały szans na spełnienie. Nawaba czekało małżeństwo z inną, kurtyzanę - wieczna tułaczka. Umrao była kobietą głęboko nieszczęśliwą, świadomą swego tragicznego położenia, a mimo to podjęła walkę o szczęście. Życie zniszczyło jej wszystkie nadzieje. Żoną Nawaba została Ram Devi, przyjaciółka z niewoli. Bóg nierówno rozdzielił losy. Na końcu powieści, nie znalazłszy dla siebie miejsca nigdzie indziej, Umrao wróciła do opuszczonego domu uciech, by znów śpieważ przesycone bólem pieśni.

Równie tragicznie wypełnił się los Bonodini, młodej i zmysłowej wdowy, której intensywne literackie życie dał Rabindranath Tagore w powieści Chokher Bali, opublikowanej w 1903 roku. Ta piękna dziewczyna odebrała europejskie wykształcenie. Była świadoma swoich możliwości i pragnień, ale przedwczesne wdowieństwo skazało ją na życie w ascezie. Rozpoczęła romans z Mahendrą i stała się tytułowym "piaskiem w oku" dla jego młodziutkiej żony. Powieść Tagorego była jednym z pierwszych kobiecych portretów w indyjskiej literaturze i wywołała sensację, ukazując skrywane namiętności, zazdrości i erotyczne napięcie. Śmiała powieść ma jednak zaskakująco tradycyjny finał. Bonodini, zaznawszy rozkoszy życia, udała się do Waranasi, miasta wdów, gdzie czekały ją ubóstwo i żebraczy los. Chokher Bali była głosem przeciwko opresyjnemu społeczeństwu i przedwczesnym małżeństwom.
Tagore nawiązał w niej do własnego cierpienia. Pochodził z uzdolnionej artystycznie rodziny - był jednym z trzynaściorga dzieci. Podobnie jak bracia pojął za żonę dziewczynkę - dziecko. W dniu ślubu miał 22 lata, ona - 9. Wcześniej łączyła go zażyłość z żoną starszego brata - Kadambari. Kilka miesięcy po ślubie Rabindranatha bratowa popełniła samobójstwo. Ich związek i okoliczności śmierci Kadambari pozostają tajemnicą intrygującą indyjskich badaczy i artystów. (...)

Są w Indiach, i zawsze były, małżeństwa z miłości. (...) Gdy padnie pytanie o miłość, Hindusi jak z rękawa sypią przykładami zakochanych par. Zaczynają od siedemnastowiecznej pary królewskiej - Szachdźahana i Mumtaz, dla której zbudował Tadź Mahal, a kończą na pochodzącym z muzułmańskiej rodziny bollywodzkim gwiazdorze Shah Rukh Khanie i jego hinduskiej żonie Gauri".

Wilk Paulina, Lalki w ogniu. Opowieści z Indii, 2011, s. 230-238.

Ostatnio edytowany przez marigold90 (2012-03-15 20:51:12)

Chandramukhi - Tak, w tej książce znajdziesz mnóstwo prawdziwych Indii. Przypomniała mi się pewna scena ze "Slumdoga", w której europejskie małżeństwo zwiedzające Indie próbowało odkryć ich prawdziwe oblicze. Kilku młodych chłopaków włamało się do ich samochodu, a główny bohater powiedział im wtedy "To są prawdziwe Indie"... Może coś przekręciłam, bo dość dawno tego filmu nie oglądałam.

Tak, na pewno warto spojrzeć na Indie z zupełnie innej strony.

Kupiłam ją przypadkiem w empiku, bo była na półce top40, a słowo "Indie" na okładce samo rzuciło mi się w oczy Musiałam ja mieć.

Podczas czytania tej książki, żona zapytała mnie, "no i jak......?" i ja jej odpowiedziałem: "To najbardziej poetycki opis srania na torach jaki czytałem". Przepraszam za wulgaryzm, ale tak mi się wtedy wyrwało i w sumie uważam, że to trafnie opisuje tą książkę.
Rozmawiałem na jej temat z wieloma osobami mieszkającymi lub przebywającymi w Indiach, napisałem też recenzję, którą możecie zobaczyć tutaj: http://rajscy.blogspot.in/2012/08/lalki … inia.html. Wszyscy mieli podobne zdanie, książka jest ciekawa i warta przeczytania, ale......
Po pierwsze jest nieprawdziwa, to znaczy opisuje w piękny poetycki sposób rzeczywiste, istniejące zjawiska, ale w sposób wyrwany z kontekstu. Nie ma tam tła, które na co dzień im towarzyszy . Przyjeżdżając do Indii zdziwicie się, jak bardzo są różne od tego, co jest w książce.
Ta książka to pogoń za sensacją, opis zjawisk intrygujących i kłujących w oczy. Po przeczytaniu jej, będziecie mieli taki obraz indyjskiej rzeczywistości, jak po przeczytaniu nagłówków w gazecie (które z założenia mają przyciągnąć czytelnika) bez wgłębiania się w treść artykułów.
Powtórzę się, i powiem, książka jest warta przeczytania, ale należy jak najszybciej skonfrontować książkowy opis Indii z rzeczywistością.... zapraszam ;-)

bylam zaskoczona tym sraniem w wielkim tlumie.


wiele rzeczy w ksiazce  jest niepotrzebnie wyjaskrawione.
ksiazka zniecheca  do zwiedzenia  tego kraju.