Wcale, nie jest tak, że tańczą głownie mężczyźni. Według mnie i oni się ładnie prezentują.

Ja tańczyłam Odissi, teraz czasem w domu dla relaksu tańczę Odissi lub Bharatantyam (takie podstawowe ruchy, bez trenera nie da się tak zbytnio nic więcej zrobić, bo nie ma kto poprawiać ani dawać wskazówek). Dla mnie to jest jak joga.

Mi osobiście bardzo się podoba Belly Dance. Uczyłam się go trochę i muszę powiedzieć, że nie jest to łatwe. 

Tak. Dzięki irkaaa:) wiedzialam jakie są charakterystyczne cechy ale ich znaczenia nie znałam

Całkiem ładne, lecz wolę te Bollywoodzkie. Szczerze to trochę mnie przerażają to wszystkie posągi, i nawiązania do religii  poprzez te..hmm jak to nazwać? Dziwne stwory

Jeśli ktoś się interesuje tańcem to polecam blog tancerki poświęcony właśnie klasycznym tańcom hinduskim: taniec indyjski.wordpress.com

Tak ?/ oo to dzieki za informacje zapisze sie po wakacjach

Wszystkie te tance sa piekne sama sie staram ich uczyc bo w łodzi jak zwykle nie ma zadnych kursow ;| ale co tam ja zdolna dziewczyna jestem :d

Znalazłaś dobry artykuł Awatif (PS. Fajny avatar )

^^^ ten akurat jest podobny do Kathakali

Znalazłam taniec o tańcu odissi, jest to bardzo ciekawe, ponieważ ogólnie jest mało powiedziane w na innych stronach, właśnie o tym tańcu...

>>ODISSI<<

         


Orissi (Odissi) na podstawie badań archeologicznych został uznany za najstarszą formę indyjskiego tańca.

Nierozerwalnie złączony z ruchami religijnymi na terenie Orissy, wykazuje w swej konsystencji ślady Vaisnavizm, Buddyzmu, Tantryzmu, nie tylko w figurach ale też w przekazywanych historiach. Na podstawie dowodów z najwcześniejszych czasów, Orissi był wykonywany przez kobiety (Mahari), w świątyniach lub na dworach. Około 1600r, zaczęli go wykonywać również mężczyźni ubierając damskie stroje, znani byli jako Gotipuas. 

Na początku dwudziestego stulecia taniec ten pozostawał tylko ustną tradycją, przekazywana przez półpiśmiennych tancerzy, którzy nie byli świadomi istnienia sanskryckich tekstów na temat tańca. W konsekwencji, cała technika tańca i jej składowe nie miały ujednoliconego nazewnictwa. Techniki tańca przekazywane były, w przypadku Maharis od mistrzyni do uczennicy-córki a w przypadku Gotipuas , od nauczyciela do ucznia. Maharis prtały wykonywać taniec w świątyni Pana Jagannatha po tym, gdy taniec ten i tancerki zostały zhańbione przez Brytyjczyków w czasach podbojów kolonialnych. Pomimo to zwyczaj śpiewania melodii orissi jest kontynuowany po dziś dzień. Brak patronatu spowodował, że podtrzymywanie tradycji tańczenia przez Gotipuas świątyniach Orissi stało się prawie nie możliwe, a polityka kolonialna i kłopoty finansowe zmusiły tancerzy do opuszczenia świątyń i przyłączenia się do wędrownych trup teatralnych. Zarabiali na życie tańcząc w przerwach między sztukami teatralnymi. Los Maharis był znacznie tragiczniejszy zostały one skazane na wieczną tułaczkę, bez możliwości uzyskania pomocy od ludzi, którzy byli za nią surowo karani. Wiele z tych kobiet było wykorzystywanych seksualnie przez bogatych Brytyjczyków i gnębionych na rożne sposoby zarówno przez Hindusów jak i przez kolonizatorów.

W tak tragicznych okolicznościach Orissi zaczął swoją wędrówkę ze świątyń na sceny.

Orissi zaczął odradzać się w niepodległych Indiach, jako neoklasyczna forma tańca, dzięki uczniom i nauczycielom, którzy stworzyli zespół znany jako Jayantika. Każdy z czterech nauczycieli restrukturyzatorów starej tańca tradycji tańca, Pankaj Charan Das, Kelu Charan Mahapatra, Deba Prasad Das i Mayadhar Raut , charakteryzował się ogromnym zamiłowaniem do niego. Walczyli z ubóstwem i przeciwnościami losu, które utrudniały im doskonalenie technik Orissi, tak by osiągnąć najwyższy kunszt sceniczny. Pomimo, że w czasie tego przekształcania Orissi w taniec sceniczny stracił on nieco na swej duchowości, to jednak bez tego procesu i nieocenionych starań czterech jego odtwórców – restrukturyzatorów, zaginąłby bezpowrotnie.

Orissi, dzisiaj uznawany za jeden z klasycznych tańców Indii, pomimo ogromnych trudności, jakie stawały na jego drodze nie zaginął, lecz przeciwnie – szturmem podbił współczesne sceny taneczne.

Jednak taniec wymaga ciągłej pracy przy tworzeniu nowych tematów i odnajdywaniu starych. Nie można też dopuścić by stracił na swej duchowości. Te wyzwania stawia przed nim XX wiek.

ja tylko pisze co tam pisało może to tak się już nie przestrzega

To ja może dodam coś od siebie:

oczywiście z przewodnika:
"(...) Bharata-natjam to najpopularnijszy ze stylów, nauczany i wykonywany w całych Indiach, jego kolebką jest Tamilnadu. Wywodzi się z tańca świątynnego, a od początku XX w. jest formą muzyki koncertowej.
W rytuałach odprawianych na cześć świątynnych bóstw brały udział dwawadsi, tancerki "poślubione" bogom. Uważa się także, że oddawały sie kapłanom i lokalnemu władcy - protektorowi świątyni. (...) "

Inne style tańca:
"Odissi wywodzi się ze świątynnych rytuałów odprawianych w stanie Orisa. Tancerki tego stylu nazywane są mahari. "
"Rytualny maniuri jest jednym z klasycznych stylów tanca z północno-wschodnich Indii, choć niektórzy zaliczają do tej grupy także przedstawicieli ćhau z tancerzami występującymi w maskach, popularne w Bengalu Zachodnim, Biharze i Orisie. Manipuri tańczą wisznuci w dolinie Manipuru, solo, w duecie lub grupie. ta ostatnia odmiana nazywa się rasalila i jest formą tczenia Karyszny, obrazującą jego miłosne uniesienia z gopi (pasterkami)."

"Kathakali i kućipudi, pochodzą z Kerala i Andhra Pradeś, są wykonywane wyłącznie przez mężczyzn, z kolei religijny taniec Mohiniattam (z Kerali) jest domeną kobiet. Kathakeli tańczy się do poetyckich fragmentów Ramajany i Mahabharaty, ajego charakterystyczne cechy to ekspresyjny, teatralny makijaż, kostiumy i ściśle skodyfikowane znaczenia każdego gestu. "

oczywiście to wybrane fragmenty mało tego bo trudno wybrać coś ciekawego z 5 stron